SEYHAN AKINCI- Varlığı keder, yokluğu yara paranın ortaya çıktığı birinci günden beri tüm bağ biçimlerini dönüştürdüğü aşikâr. Sanat da bundan muaf değildi elbette. Leo Steinberg’in 1968’de “Bir 10 yıl daha geçsin, kasalarda saklanan fotoğraf halinde senetlerimiz olacak” dediği yıllardayız… Pekala, bu iki benzemez para ve sanatın ilgisi nasıl şekillendi? İzmir İktisat Kongresi’nin 100. yılında İzmir Kemeraltı’nda bulunan Ayzeradant Galeri’de açılan “İktisat Sanatı” standı bize değerli ipuçları veriyor. 10 Mayıs’a kadar görülebilecek sergiyi küratörü Nihat Özdal ile konuştuk.
*Parayı mevzu alan sanat yapıtlarının geçmişi 1400’lere kadar uzanıyor… Para ve sanat bağı nasıl şekillendi?
MÖ 7. YY’da Batı Ege’de hayatımıza giren paranın bir yüzünde daima görseller oldu. Hükümdarlar, kumandanlar, üzüm salkımları, buğday başakları, hayvan figürleri, mitolojik karakterler, gemiler üzere pek çok figür paralara resmedildi. Paranın fizikî varoluşu bir biçimde içinde aslında sanat barındırıyordu. Antik Yunan yapıtlarının yağmalanması üzerine oluşan birinci sanat piyasalarından bugüne, paranın sanatkarlar ile münasebeti ise daima tartışmalı. Sanatın sürdürülebilirliği ile ilgili bu tansiyonlu bağ kaçınılmaz.
*İzmir İktisat Kongresi’nin 100. yılında “İktisat Sanatı” standını hazırladınız. Çalışmalarına yer verdiğiniz isimlerden yapıtlara nasıl bir izleğiniz oldu?
İzmir İktisat Kongresi, yeni kurulan ülkenin ekonomik bağımsızlığı için bir dönüm noktasıydı. Çok konuşulmaz lakin birinci oturumun dokuz unsuru sanat alanındadır: “Sanat yeniliklerini nerede olursa olsun direkt doğruya alır ve her türlü münasebette fazla mutavassıt istemez.” Bu kongrenin 100. yılında para ve sanat bağına baş yorduğunu bildiğim Neda İsmail Atar, Işık Aydın Üniversal ve Cemal Şamlı daha evvel de farklı stantlarda yolumun kesiştiği sanatçılardandı. Atölyelerinde parayı da bahis eden eserler ürettiklerini biliyordum. Thomas Geiger ile arkadaşım Süreyyya Cihan aracılığı ile bağlantı kurdum. Geiger, uzun soluklu çalışması “Milyoner olmak istiyorum” ile direkt bu standın izleğindeydi. Bir biçimde bir meydan okuma: Koleksiyoner olmak için büyük paralara gereksinim olmadığını birer dolarlık yapıtları ile gösteriyor. Stantta sanatkarların para ile bağlı üretimleri dışında Hür Efe Antik Koleksiyonu’ndan, İzmir İktisat Kongresi’nin yapıldığı birinci binadan Aram Hamparzum’un işletmesine ilişkin çok değerli modüller da birinci kere sergileniyor.
*20. YY’ın sonlarına gerçek para sanatıyla uğraşan sanatkarların sayısında büyük bir artış yaşanıyor… Bu yönelimi nasıl açıklarsınız?
Doğrudan para ile bağlantılı çalışan son yüzyılda çok fazla sanatçı var. Para, ülkelerin bayrakları, marşları üzere bir bağımsızlık sembolü. Roma’da yağmalar ile başlayan sanat koleksiyonculuğu, Paris’te galerilerle diğer bir yola giriyor. Galerilerin sanatkarların paraya bulaşmadan işlerine konsantre olmasında rolü büyük. Her bireyin borçlanarak doğduğu bu finansal çağda, para ile münasebetler üzerine düşünmek, üretmek, meydan okumak bir zorunluluk…
Tarihsel bir performans
*En büyük tartışma bahislerinden biri de paranın gücü temsil etmesi ve sanatın bazen gücün paravanı olarak kullanılması… Bu sanatı kabahat ortağı yapar mı?
Büyük koleksiyonlar, müzayedeler, holdinglerin, bankaların sanat alanında varlığı paranın gücü ile oluştu. Leo Steinberg’in 1968 tarihli MoMA konferansında “Bir 10 yıl daha geçsin, kasalarda saklanan fotoğraf biçiminde senetlerimiz olacak” dediği yıllardayız… Burhan Doğançay “Mavi Senfoni”yi üretirken 2.2 milyon dolara satılsın diye çabalamadı, sanatın bunda bir kabahati yok. İlla bir kabahat iştirakinden bahsetmek gerekirse Cesare Pietroiusti ve Paul Griffiths’in alternatif müzayedelerindeki en yüksek teklifi veren şahıstan aldıkları banknotları yedikten sonra dışkıladıkları ve dışkılardan alınıp temizlenen banknotun estetik bir bedel kazandığı varsayımı ile yatırımcısına tekrar verilmesi, tarihi bir performans olarak mevzuya sert bir tenkit getiriyor.
